Lipcowe powodzie i nieszczęście, jakie dotknęło Dom Polski w Ardenach, pokazało, jak w obliczu tragicznych wydarzeń belgijska Polonia potrafi się solidaryzowaċ i organizowaċ natychmiastową pomoc potrzebującym.

Jeszcze kilka czy kilkanaście lat temu nikomu by nie przeszło przez myśl, że czarna wizja likwidacji ferm hodowlanych i ograniczenia produkcji mięsa na terytorium Unii może być poważnie traktowanym projektem.

Piszę niniejszy artykuł z przyczyn logistycznych, w trzy tygodnie przed ukazaniem się czerwcowego numeru Nowinek. Do tego czasu może się dużo zmienić tak, że z góry przepraszam, jeśli moje wywody stałyby się czymś w rodzaju „musztardy po obiedzie”. 

Stało się. Niezapłacone rachunki poskutkowały odcięciem prądu i bieżącej wody.

Ta historia wydarzyła się w czasach moich studiów, kiedy została otwarta granica Polski ze Szwecją i mogliśmy już płynąć bez obawy, że nas ktoś po drodze zatopi. 

W słonecznym Aix-en-Provence, o świcie 10 kwietnia 1934 roku, na placu przed hotelem de Ville podjechał wóz z ładunkiem pomalowanych na czerwono belek, lin, desek. Wyszkolona niczym cyrkowcy załoga robotników przystąpiła do pracy.