9 grudnia 1893 roku około godziny 16. salą obrad parlamentu francuskiego wstrząsnęła potężna eksplozja. Jednym ze świadków tego zdarzenia był dziennikarz Le Figaro Paula Hemery, który tak później opisał swoje pierwsze wrażenia z tego terrorystycznego ataku:  „Było około czwartej.

Wyniki badań przeprowadzonych w czasie trwania pandemii przez instytut badawczy IPSOS wykazały, że blisko 38 proc. Polaków zaobserwowało u siebie w ciągu ostatniego roku przyrost wagi. Średnio przytyliśmy o 6 kg. Częściej tyły osoby z wyższym wykształceniem wykonujący pracę biurową, czyli siedzącą i wymagającą mniejszego wysiłku fizycznego niż pracownicy fizyczni.

Piszę niniejszy artykuł z przyczyn logistycznych, w trzy tygodnie przed ukazaniem się czerwcowego numeru Nowinek. Do tego czasu może się dużo zmienić tak, że z góry przepraszam, jeśli moje wywody stałyby się czymś w rodzaju „musztardy po obiedzie”. 

Stało się. Niezapłacone rachunki poskutkowały odcięciem prądu i bieżącej wody.

W słonecznym Aix-en-Provence, o świcie 10 kwietnia 1934 roku, na placu przed hotelem de Ville podjechał wóz z ładunkiem pomalowanych na czerwono belek, lin, desek. Wyszkolona niczym cyrkowcy załoga robotników przystąpiła do pracy. W kilka godzin uporała się ze swoim zadaniem i wszystkie elementy układanki znalazły się na swoim miejscu.

Express Paryż-Nancy oznaczony numerem 55, wyjeżdżający zazwyczaj z Paryża punktualnie o godzinie 17.49 opuścił dworzec wschodni dopiero o godzinie dziewiętnastej. Jego godzinne opóźnienie spowodowane było mgłą, która tego dnia swoim gęstym całunem okryła stolicę Francji i jego najbliższą okolicę.

21 sierpnia 1911 roku wydarzyło się to, co wydawało się niemożliwe. Tego dnia w niewyjaśnionych okolicznościach zostało skradzione jedno z najsłynniejszych dzieł sztuki na świecie. Cała prasa Francji kradzież  „Mony Lisy” okrzyknęła największą katastrofą narodową. Gazety natychmiast zaczęły snuć domysły, kto mógł stać za tym „świętokradztwem”.

O tym, że wszystko może się zdarzyć, a życie pisze najbardziej zaskakujące scenariusze, przekonałam się sama w ubiegłym roku. Mając za sobą trudny rozwód i walkę z byłym mężem o opiekę nad dzieckiem i alimenty, byłam święcie przekonana, że już nigdy nie zaufam żadnemu mężczyźnie. Moje serce zamknęło się na miłość raz na zawsze. Tak mi się przynajmniej wydawało.

Zaangażowanie w pracy TITRES SERVICES

Okres świąteczno-noworoczny to dla osób wierzących miesiąc częstych wizyt w kościele. Sprzyja temu zarówno adwentowy czas wyczekiwania na Boże Narodzenie, jak i same święta, które w naszej tradycji są o jeden dzień dłuższe niż w innych krajach. 25 grudnia poświęcony wspominaniu św.